Roeipraet 6-2019

R O E I

P R A E T

D E C E M B E R

2 0 1 9

de werkomstandigheden zijn voor verbetering vatbaar, to say the least. En van mij verwachten ze dat ik even snel de productie kan verhogen en de kwaliteit kan verbete- ren... In de fabriek ben ik eerst maar eens begonnen met het verbeteren van het gesmolten aluminium. Alle schroot werd zo in de oven gegooid, als er maar wat aluminium

aan zat. Compleet met vuil en troep. Ze gaan nu ook aan de gang met additieven om de smelt te ontgassen en de slak beter te kunnen verwijde- ren. Beide punten zijn een heuse eyeopener voor ze. Diverse mensen uit de omgeving hebben van deze - voor ons vanzelfsprekende - verbe- teringen gehoord en komen naar dit fenomeen kijken. Het kantoortje staat dan vol met aardige mensen die je niet kunt verstaan, en zij mij ook niet...

Ik heb de hele dag een tolk bij me. Maar als ik via hem de mensen in de fabriek iets wil vertellen, dan begint hij een heel eigen, veel langer verhaal in het Ben- gaals af te steken. Waarover? Geen idee. Dus steeds netjes afkappen en weer verder. Ik ben ook een keer naar het achterland geweest, om een paar projecten te bezoeken die door de PUM of de USAid zijn begeleid. Midden in het inderdaad straatarme Bangla- desh. In dit geval een bloemkwekerij en een koekjesbakkerij. Indrukwekkend hoe dankbaar de mensen zijn voor de hulp die ze krijgen. En geweldig om te zien dat ze met die nieuwe kennis serieus aan de slag gaan. De rit ging met een oude Toyota Corolla met vier man op de achterbank. Luid door elkaar heen pratend en vier handy’s op volle geluids- sterkte, een enorme kakofonie dus. Men eet hier met de vingers van de rechterhand. Wat heet, met de hele hand.

45